Quote
Jesus Christ, Matthew 11:28-30
vrijdag, oktober 31, 2008
maandag, oktober 13, 2008
NS: Vertraging wordt beloond...
Gepubliceerd: woensdag 01 oktober 2008 14:31 UTC
Den Haag - De eerste speciale NS-voordeelurenkaarten zijn uitgereikt aan afgestudeerden. Mensen die klaar zijn met hun opleiding aan universiteit, HBO of MBO krijgen voortaan een jaar gratis zo'n kaart. Ze kunnen daarmee goedkoper reizen in de daluren. Minister Eurlings (Verkeer) wil studenten stimuleren ook na hun opleiding met de trein te reizen en niet meteen in de auto te stappen.
Heb even gebeld met de NS hoe ik aan deze gratis voordeelurenkaart kan komen. Blijkt dat als je na 6 oktober je OV studentenkaart inlevert bij het postkantoor, je een code krijgt waarmee je de kaart kunt aanvragen op internet.
Leuk bedacht natuurlijk, maar aangezien mijn recht op OV kaart al in september verliep, omdat ik al in juni ben afgestudeert, heb ik mijn kaart op 5 september ingeleverd, om zo een boete te voorkomen.
Nu blijkt dat het hele verhaal van de gratis kortingskaart dus niet op mij van toepassing is, maar alleen op de mensen die later zijn afgestudeert, of die te laat hun ov kaart inleverden. Dat is toch belachelijk?!!! Dan werk je keihard om op tijd je diploma te halen en lever je braaf op tijd je ov in en dan kun je naar je korting fluiten! En de mensen die vertraging hebben met afstuderen of die te laat hun ov inleveren worden ervoor beloond met een gratis kaart die ik nu moet kopen voor 55 euro! Ik snap er niks van!
"Ik moet je dan helaas teleurstellen" zegt de mevrouw van de NS, "maar de actie is niet op jou van toepassing."
Had ik beter mijn ov te laat kunnen inleveren en een boete kunnen krijgen, die had ik er dan zo uit met het voordeel van die kortingskaart.
Ik zeur nooit over de vertragingen van de NS, maar dit vind ik wel echt ironisch, dat ze vertraagde studenten belonen, terwijl de studenten die op tijd op het eindstation aankomen flink mogen bijbetalen...
zondag, augustus 24, 2008
24 uur...
Nog maar een paar dagen en dan ga ik de veilige haven voor 24 uur verlaten... dan doe ik mee aan mijn allereerste zeilrace, de 24-uurs race... Geen idee wat ik ervan moet verwachten. Volgens mij mag ik best rekenen op hard werken. Ik kreeg al het advies om zeilhandschoenen mee te nemen tegen verbrande handen door het trekken aan de lijnen... slik. Aangezien mijn zeiluitrusting tot nu toe uit ongeveer nul onderdelen bestaat, heb ik maar even van de gelegenheid gebruik gemaakt om op Marktplaats een stel handschoentjes te kopen.
Ik heb er veel zin in, maar vind het stiekem ook best heel spannend... Als het nou heel hard stormt......?
Marcus 4: 37-41
Er stak een hevige storm op en de golven beukten tegen de boot, zodat die vol water kwam te staan. Maar hij lag achter in de boot op een kussen te slapen. Ze maakten hem wakker en zeiden: ‘Meester, kan het u niet schelen dat we vergaan?’ Toen hij wakker geworden was, sprak hij de wind bestraffend toe en zei tegen het meer: ‘Zwijg! Wees stil!’ De wind ging liggen en het meer kwam helemaal tot rust. Hij zei tegen hen: ‘Waarom hebben jullie zo weinig moed? Geloven jullie nog steeds niet?’ Ze werden bevangen door grote schrik en zeiden tegen elkaar: ‘Wie is hij toch, dat zelfs de wind en het meer hem gehoorzamen?’
Wat een heerlijk idee dat de veilige haven niet gebonden is aan de tent op Flevo, maar dat die veilige haven daar is waar mijn Heer aanwezig is. Gelukkig houdt hij van zeilen. :-)
vrijdag, augustus 22, 2008
Zomaar voorbij
Woensdagochtend was hij er niet meer. Hier niet althans, was hij naar boven gegaan, naar zijn Vader. Totaal onverwacht en veel te vroeg, 21 jaar jong pas.
Nu zal het waarschijnlijk langer duren voordat ik hem spreek en zijn gitaarspel weer zal horen.
Dag Andre. Ik vond je gitaarspel zo mooi...
donderdag, juli 17, 2008
Eindpresentatie beeldend: 'Ruimte voor expressie'
Duidelijke uitleg voorkomt hevige aanvallen van faalangst...
Volgens mij durven ze het wel aan.
Druk aan het werk.
Uiterste concentratie.
Spielerei ist vorbei: nu tijd voor de werkelijke presentatie, eerst mijn gedicht voordragen (zie blogpost zaterdag 10 mei).
Zie hier het resultaat van weken zwoegen in de werkplaats.
De kubus wordt van alle kanten bekeken.
Hij kan ook ronddraaien.
Het oog van een kenner... ;-)
Boeh!!!
En dan het eindressultaat: compleet met de vers beschilderde blokjes.
Met dank aan iedereen die aanwezig was op de dag van mijn presentatie.
woensdag, juli 02, 2008
Voor de wind...
Bovendien heb ik zojuist bericht ontvangen dat ik in september ben uitgenodigd voor een arbeidsvoorwaardengesprek. Wat zoveel betekent dat ik in principe ben aangenomen voor de baan waarop ik gesolliciteerd heb. Dit maakt mij onderdeel van 1/3 van de afgestudeerde creatief therapeuten met een baan in het vakgebied. Against all odds...
Wauw, wat is dit fijn zeg! De afgelopen maanden, of eigenlijk jaren, heb ik steeds alle zeilen moeten bijzetten om vooruit te komen. Ik heb hard gewerkt en nu kan ik hier de vruchten van plukken. Het gaat me voor de wind, wat me de gelegenheid geeft om weer rustig adem te halen, om te genieten van het moois dat er om me heen te zien is. Om me voor te bereiden op de volgende keren dat ik scherp moet varen.
"Ik dank Christus Jezus, onze Heer, dat hij mij kracht gegeven heeft en het mij heeft toevertrouwd hem te dienen." (1 Timoteus 1:12)
woensdag, juni 25, 2008
Hondenleven...
dinsdag, juni 17, 2008
vrijdag, juni 13, 2008
Ruis
Voor een goede film ben ik wel altijd in en van de week heb ik dan ook maar liefst twee films achter elkaar gekeken. Eerst "The English Patient", op een commerciële zender, dus irritant vaak onderbroken door boodschappen. Daarna op Nederland 2 "The Color Purple" aan één stuk door. Series kijk ik nauwelijks meer en wat ik wel de moeite waard vind, kijk ik op het internet (niet verder vertellen hoor;-))
(Uit: Gesprekken onder de schemerlamp, 1964)
maandag, mei 19, 2008
Ik zie, ik zie... de toekomst... niet...
Ik merk dat ik onrustig en ongeduldig raak, gefrustreerd over de dingen die ik graag anders zou zien, of die ik sneller zou willen laten gaan. Veel ideeën, maar toch onzekerheid over wat de toekomst brengen gaat, wat en wie er op mijn pad komt.
Stap voor stap verloopt de weg, de dingen nemen zoals ze komen op het moment. Leven in het hier en nu. Dat is best moeilijk nu het straks en daar er veel aantrekkelijker uitziet vanuit mijn huidige uitkijkpunt. Ik zie als een berg op tegen de hindernissen die ik moet nemen. Waarschijnlijk blijken de bergen helemaal niet zo hoog wanneer ik de top eenmaal bereikt heb. Dan kijk ik terug en besef me dat ik me druk heb gemaakt om niets. Dat mijn berg niet de Eiger bleek te zijn, maar slechts de Piramide van Austerlitz.
Goed, nu ik even gezwelgd heb in mijn 'Blegh!'-gevoel is het tijd om de boel weer in positief daglicht bekijken, zodat dit moment omgekeerd kan worden in een 'Jeeh!':
Isaiah 42:16 (The Message)
"But I'll take the hand of those who don't know the way, who can't see where they're going. I'll be a personal guide to them, make sure they don't fall into the ditch. These are the things I'll be doing for them - sticking with them, not leaving them for a minute."
Nu hoef ik dit alleen nog maar even te gaan voelen...
zaterdag, mei 10, 2008
Mijn ruimte
Ik kijk eens naar achter
Waar kom ik vandaan?
Mijn voetstappen tellend
Een flink stuk gegaan
Gelukkige momenten
Soms simpel domme pech
Dat ligt nu achter mij
En ik vervolg mijn weg
Een route naar waardering
Van alles wat ik ben
Een straat die hobbelt bobbelt
Een weg die ik niet ken
Groeiend vertrouwen
Op mijn voel en op mijn weet
Ik geef mezelf de ruimte
Wanneer 'k 't niet vergeet
Ruimte voor blijdschap
Voor woede en pijn
Ruimte om gewoon
Mezelf te zijn
Ademend dansend
zingend: “wees vrij!”
Zonder beperking
Ruimte voor mij
zondag, maart 02, 2008
Pracht en praal
Natuurlijk heb ik ook de Sint-Pieter in het Vaticaan bezocht, waar het marmer, brons en goud je tegemoet straalt. Waar de pracht en praal in mijn ogen meer lijkt te getuigen van verdwenen personen dan van de eeuwig aanwezige God. Wat zou Hij nou van al dat moois vinden? Zou het Hem iets interesseren? Of zou Hij meer kijken naar de schoonheid die we bezitten in ons hart in plaats van naar de schoonheid van onze kerken? Ik vind het moeilijk om niet te oordelen, om er objectief naar te kijken. Terwijl ik zelf ook zo vaak opga in uiterlijkheden of schone schijn, die belangrijker lijken te zijn dan de zuiverheid van mijn hart. Ik bid dat ik mag worden als een huiskerk in China. Zonder opsmuk en poespas. Maar daarentegen levend, dapper, sterk en echt. Mijn onechte schittering afwerpen en mijn werkelijke sieraden dragen. Het pure goud. Het hart van God.
donderdag, februari 14, 2008
Mijn cappu-hartjes
Dit jaar ben ik tijdens valentijn aan het werk bij Simon Levelt To Go en wordt er van me verwacht dat ik alle cappucino's voorzie van een hartje in latte-art. Ik heb er een tijdje op geoefend en krijg het nu denk ik 9 van de 10 keer voor elkaar. Bij grote mislukkingen kan ik altijd nog naar de chocoladesaus grijpen en daarmee een hartje op mijn cappucino tekenen. Nu maar hopen dat er nog wat leuke mannen komen voor een cappucino... dan zal ik extra mijn best doen ;-)))
Om te laten zien dat ik ECHT een hartje kan schenken, hier een fotootje met cappu's van mijn eigen hand. Wie niet in staat is om naar mijn toko te komen: dit hartje is voor jou.
donderdag, februari 07, 2008
Blegh, Blegh en nog eens Blegh!!!
Meestal vind ik het wel mooi dat ik me ook Blegh kan voelen. Wat zou Jeeh zijn zonder Blegh? Heel gewoon, meer Uhuh dan Jeeh. Dus eigenlijk is het fijn dat ik me Blegh voel... maar vandaag vind ik van niet. Misschien morgen, als ik me weer Jeeh voel.
vrijdag, oktober 12, 2007
Koffietest geslaagd
Op 20 oktober staat het waarschijnlijk in de krant.
Intussen schenk ik, bye the way, met regelmaat een perfecte appel! Op naar het hartje en daarna de rosetta, zodat ik mij een echte latte artist mag noemen. ;-)
dinsdag, oktober 02, 2007
Studentenbegeleider
Vandaag heb ik samen met klas- en minorgenoot Elise kennis gemaakt met mijn studentengroepje. Dit keer niet een studentengroep waar ik als student aanwezig zal zijn, maar als begeleider. En dan wel begeleider van leerprocessen ofwel intervisiebegeleider of 'supervisor'. Dit doe ik in het kader van de minor die ik volg, namelijk 'begeleiding met behulp van supervisiekundige elementen'. De bedoeling is dat we studenten een speciale vorm van stagebegeleiding geven. Dingen waar ze tegenaan lopen op de stage gaan we niet oplossen door allerlei tips te geven, maar we gaan meer kijken naar het persoonlijke ervan. Waarom loop je daar tegenaan, wat doet dat met je, wat zegt het over jou dat je daar tegenaan loopt, herken je dat in andere vlakken van je leven of uit je jeugd? Enzovoort. Het gaat veel meer om reflecteren en jezelf leren kennen en accepteren dan om oplossingen. Oplossingen en veranderingen lijken vanzelf te komen als je jezelf beter begrijpt en waardeert, als je meer ontspannen met de zaken omgaat, als je jezelf de tijd gunt. Althans, dat heb ik zelf zo ervaren. Ik vond de supervisie die ik kreeg in mijn stagejaar als een warm bad waarin ik mocht zijn wie ik ben en mag voelen wat ik voel. Niemand die mijn gevoel weg rationaliseerde. Het was er en dat was goed. Ik hoop 'mijn' studenten hetzelfde te kunnen bieden.
dinsdag, augustus 28, 2007
Latte art
woensdag, augustus 22, 2007
Wonen in een krot
http://www.tear.nl
woensdag, juni 27, 2007
Klaar!!!!!!!!
donderdag, april 12, 2007
Bijna klaar...
donderdag, maart 01, 2007
Nog even aan de goede kant van de 20...
donderdag, januari 25, 2007
Youth Conference
Het hele weekend was er in Houten de 'gemeenteconferentie' en als aansluiting daarop was er zaterdag en zondag avond de 'Youth Conference'. Ik was hierbij aanwezig als lid van het ministryteam en werd direct weer enthousiast voor ministry, jongerenwerk en voor New Wine (www.new-wine.nl). Vooral ook fijn dat ik me nog steeds heel erg thuis voel in mijn gemeente, ondanks de afstand. 't Is toch wel mijn plekkie en dat zal het waarschijnlijk ook blijven.
woensdag, januari 17, 2007
Thuisvakantie
donderdag, januari 11, 2007
In memoriam- Henk Terwel
woensdag, januari 10, 2007
Perfect!
Het enige wat nog ontbreekt is een kabelaansluiting voor tv en internet. Ik merk dat ik het heel erg mis om lekker even voor de buis te hangen. Vooral tijdens het eten. Nu zit ik naar mijn bord te kijken en naar mijn eigen gekauw te luisteren... Ook merk ik dat ik voorheen misschien wat te vaak tv keek. Dat ik nu echt moet nadenken over wat ik zal gaan doen. Gitaar spelen, een boek of de bijbel lezen, het huishouden... op zich wel goed dus, een tv-loos leven. Maar toch ben ik blij als ik strakjes gewoon weer naar Grey's Anatomy en de Gilmore Girls kan kijken.
woensdag, december 27, 2006
Arm... armer... rijkst
In een event van Crossroads Rotterdam zag ik een filmpje van Miniature Earth (http://www.miniature-earth.com/). Het laat zien hoe de wereld er uit zou zien als er maar 100 mensen zouden leven en zet alles even in het juiste perspectief. Wat ben ik gezegend zeg! Soms ga ik daar alleen maar meer door verlangen, maar ik wil graag leren delen.
"The King will reply, 'I tell you the truth, whatever you did for one of the least of these brothers of mine, you did for me.' (Matteus 25 vers 40)
maandag, december 18, 2006
Stress...VOL!
Ik mag goed voor mezelf zorgen. De grenzen van mijn rekbaarheid bewaken, anders knap ik. Maar ja, hoe doe je dat? Alles is zo belangrijk. En zelfs bij het plannen van leuke dingen moet ik in de gaten houden of het me ontspanning, of alleen maar meer vermoeidheid brengt. Misschien kan ik meer rust nemen. Maar wanneer ik dat doe ben ik zo rusteloos... heb ik het gevoel dat ik van alles moet doen.
woensdag, december 06, 2006
Advent
ziet een schitterend licht.
Zij die in het donker wonen
worden door een helder licht beschenen.
U hebt het volk weer groot gemaakt,
diepe vreugde gaf u het,
blijdschap als de vreugde bij de oogst,
zij jubelen als bij het verdelen van de buit.
Het juk dat op hen drukte,
de stok op hun schouder, de zweep van de drijver,
u hebt ze verbrijzeld, zoals Midjan destijds.
Iedere laars die dreunend stampte
en elke mantel waar bloed aan kleeft,
ze worden verbrand, een prooi van het vuur.
Een kind is ons geboren,
een zoon is ons gegeven;
de heerschappij rust op zijn schouders.
Deze namen zal hij dragen: Wonderbare raadsman,
Goddelijke held, Eeuwige vader, Vredevorst.
Groot is zijn heerschappij,
aan de vrede zal geen einde komen.
Davids troon en rijk zijn erop gebouwd,
ze staan vast, in recht en gerechtigheid,
van nu tot in eeuwigheid.
Daarvoor zal hij zich beijveren,
de HEER van de hemelse machten.
(Jesaja 9 vers 1-6)
donderdag, november 23, 2006
Ontmoet je Maker
In Johannes 17 vers 9 zegt Jezus:
Ik bid voor hen. Ik bid niet voor de wereld, maar voor de mensen die U mij hebt gegeven, omdat zij van U zijn.
Zo voel ik dat ook naar de jongeren. Ik geloof dat God mij op deze plaats heeft gezet, dat Hij wil dat ik er voor hen ben, hen help, voor hen bid. Omdat Hij van hen houdt, omdat het Zijn jongeren zijn. Hij geeft mij een opdracht:
Zo moet jullie licht schijnen voor de mensen, opdat ze jullie goede daden zien en eer bewijzen aan jullie Vader in de hemel.
(Matheus 5 vers 16)
Deze opdracht vind ik vaker moeilijk dan makkelijk. Het lukt me lang niet altijd om een licht te zijn, om alle jongeren lief te hebben. Vaak genoeg vind ik ze ook gewoon vreselijk irritant. Maar ik probeer altijd te onthouden dat God ontzettend veel van ze houdt. Nog veel meer dan ik me ooit kan voorstellen.
dinsdag, november 14, 2006
Kerzenjam
maandag, november 13, 2006
Wat een God!!!
Wij weten dat voor wie God liefhebben alles bijdraagt aan het goede.
(Romeinen 8 vers 28)
Is dat niet gaaf!? Voor mij betekent het dat ik God bij alles mag betrekken wat ik doe en dat Hij het dan gebruiken zal in Zijn plan. Het betekent ook dat er van alles mogelijk is. Dat het leven geen multiple choice vraag is waarbij slechts 1 antwoord juist is. God zegt niet: "Ok Joke, nu staan we op een kruispunt en moet jij de goede richting kiezen... Fout! dat was de verkeerde! Game over."
Welke kant ik ook opga, Hij is altijd bij me, Zijn liefde voor mij en die van mij voor Hem zullen de weg wijzen. Dat maakt het leven niet saai, want er zijn oneindig veel mogelijkheden. Het maakt het leven juist leuk, spannend en verrassend.
donderdag, november 09, 2006
Autonomie
Ik voel me bijzonder aangesproken door dit citaat uit "De strijd om je hart" van Brent Curtis en John Eldredge. Bij het maken van keuzes in het leven houd ik zo vaak meer rekening met wat een ander wil of vind dan met mijn eigen wil of mening. En als ik iets anders wil dan anderen ben ik geneigd te twijfelen aan mijn eigen beoordelingsvermogen. Waarom is dat toch? Waarom hecht ik zo'n waarde aan het oordeel van een ander als het om mijn leven gaat? Eigenlijk heb ik alleen God's zegen nodig en niet die van anderen. Mensen zijn veel kritischer dan mijn Vader. Mijn Vader zegent me onvoorwaardelijk. Als ik verkeerde keuzes maak zal Hij ook die ten goede keren. Mensen zijn soms geneigd je te vooral zegenen als je de keuzes maakt die zij willen. Maar je kunt niet iedereen tevreden stellen en om even terug te komen op mijn vorige thema: het is mijn verantwoordelijkheid niet om iedereen tevreden te stellen.
Goed, met die wetenschap zou het makkelijker moeten zijn om de oordelen van anderen naast je neer te leggen... in theorie... in de praktijk blijkt het een leerproces te zijn. Een leerproces naar autonomie. Onafhankelijkheid van anderen, afhankelijkheid van God. Leer ze!
maandag, november 06, 2006
Verantwoordelijkheid
Ik bid dat God verantwoordelijkheid geeft aan wie verantwoordelijk is, ook als ik dat wel ben, en zo verandering teweeg brengt. Het is mijn verantwoordelijkheid om hierop te vertrouwen.
zaterdag, november 04, 2006
HELP!
donderdag, november 02, 2006
Heeft God verdediging nodig?
Gisterenochtend zag ik het programma 'Meiden van Halal' op de NPS . Leuk programma waarin een drietal spontane moslima's op respectvolle wijze discussies aangaan en ervaringen opdoen met mensen die anders denken. Gisteren spraken ze na een bezoek aan een show van een niet gelovige cabaretier, die onder meer grappen maakt over God en geloof, over de grens tussen leuk en beledigend. De caberatier vond dat je God moet kunnen uitlachen. De meiden waren het daar niet mee eens en voerden als argument aan dat God zich niet kan verdedigen zoals mensen dat wel kunnen. Dat het net zo iets is als het uitlachen van een klein kind dat gevallen is.
Dit was een opmerking waar ik nog een tijd aan moest denken. Ik geloof dat God Almachtig is, dat Hij Heerser is over hemel en aarde en alles wat daarin leeft. Zou Hij zich dan niet zelf kunnen verdedigen? In Job 5 vers 8 staat:
Ik zou me in jouw plaats tot God wenden,
aan God zou ik het oordeel overlaten.
Ik voel me verdrietig wanneer iemand mijn Heer belachelijk maakt en soms voel ik me zelfs beledigd, maar Hij is heilig, heilig, heilig en heeft mijn hulp niet nodig bij het vellen van Zijn oordeel.
In 2 Samuel 6 staat een verhaal over het vervoeren van de ark van het verbond. De Israelieten werden verzocht de ark op te komen halen bij een volk wat de ark als het ware ontvoerd had, maar hierdoor veel ongeluk over zich heen kreeg. De Isrealieten laadden de ark op een wagen die getrokken werd door ossen en gingen op weg naar Jeruzalem:
Toen ze langs de plek kwamen waar Nachon zijn graan dorste, gingen de ossen daar op af. Uzza stak zijn hand uit en greep de ark van God vast. De Heer ontstak in woede tegen Uzza en strafte hem ter plekke voor zijn onachtzaamheid, zodat hij op slag dood was.
(2 Sam 6 vers 6, 7)
Ik vind dit altijd een erg heftig stukje, omdat hier Gods boze kant in beeld komt. Het is moeilijk te rijmen met het begrip 'God is Liefde'. Maar naast Liefde is God ook Rechtvaardig en Heilig.
God is Liefde en Hij heeft mij een liefdevolle opdracht gegeven: 'Heb je naaste lief als jezelf'. Ik mag best zeggen dat ik gekwetst ben als iemand mijn God omlaag haalt, maar mijn gekwetstheid is niet perse dezelfde gekwetstheid als die van God en Hij weet veel beter hoe Hij daarmee om moet gaan dan ik. Daarom zoek ik Hem in mijn pijn en vraag Hem me te helpen om die persoon te vergeven.
Oordeel niet, dan zal er niet over je geoordeeld worden. Veroordeel niet, dan zul je niet veroordeeld worden. Vergeef, dan zal je vergeven worden.
(Lucas 6 vers 37)
zaterdag, oktober 28, 2006
Harteklop
Toch merk ik vaak dat ik mijn hart op de tweede plek zet en dat ik niet echt leef. Dat ik dingen doe waar ik niet blij van wordt en waar ik niet van groei, maar waardoor ik juist stil blijf staan. Dingen die dienen als opvulling, maar me enkel leger en leger maken. Dingen die ik eigenlijk niet wil, maar toch doe.
De bewustwording hiervan maakt soms dat ik me waardeloos en schuldig voel, alsof ik nooit veranderen zal. Maar gisteren zei iemand tegen mij: "Je mag God ook danken dat Hij je inzicht geeft en dat Hij je helpt om te veranderen." Alleen gaat dat veranderen zo langzaam! God zou me met een knip van Zijn vingers kunnen veranderen, maar dat is niet hoe Hij werkt. Hij wil me iets leren over mezelf en over Hem. Een leerproces duurt lang, maar beklijft beter. Het is net als met studeren: als je de avond voor een tentamen gaat leren, weet je de volgende dag best veel antwoorden, maar een week later is alles weer weg. Wanneer je het hele blok goed je best doet: naar de colleges gaat, leeswerk en opdrachten maakt, dan blijft het geleerde de rest van je leven bij je. Het vergt een hoop inzet en moeite, maar dan heb je ook wat. Toch blijft het moeilijk om dit vol te houden. Je kunt een fantastische planning maken en je voornemen om deze het hele blok netjes te blijven volgen, maar in de praktijk gaat het toch nog vaak mis. Een studiegroepje kan helpen om je te steunen, zodat je niet alles op eigen kracht hoeft te doen. En als het dan nog mis gaat kun je gewoon even bij je studiegenoten zitten klagen en zullen zij je helpen toch weer verder te gaan.
Zo is het met God denk ik ook. Hij wil me helpen bij alles wat ik moeilijk vind. Hij helpt me te kijken naar dat wat ik echt wil, hoe ik dat bereiken kan en bij de uitvoering ervan. En als ik ondanks mijn (onze) goede voornemens toch de fout in ga, staat Hij klaar om me te troosten en op te beuren. Ik krijg oneindig veel kansen om het opnieuw te proberen. Hij zegt nooit: "Joke, nu heb je het verknalt. Je leert het nooit, zoek het maar in je eentje uit!"
Dat is dan weer een pak van mijn hart zeg!
zondag, oktober 22, 2006
Tijd vliegt
Zo'n weekje gaat ook wel razendsnel voorbij. Van te voren heb ik een heel duidelijk beeld van alles wat ik wil en moet doen, maar in de praktijk komt daar niet veel van terecht. Het is soms ook veel lekkerder om even niks te doen. Om een beetje te internetten, een boek te lezen, wat op te ruimen of (jaja, ik ben begonnen) op de gitaar te oefenen. Het doen van een literatuurstudie naar borderline of het voorbereiden van een module over sociale angst is dan veel minder aanlokkelijk. Ik heb een ontzettende neiging om dingen waar ik tegenop zie voor me uit te schuiven. Vervolgens voel ik me onrustig en teleurgesteld in mezelf, omdat ik (nog steeds) het gevoel heb dat ik een hele hoop moet doen. Dit heeft uiteindelijk als gevolg dat ik minder geniet van de dingen die ik niet perse hoef te doen, maar wel erg leuk vind. Ik ben een echte deadliner en dat is eigenlijk prima. De teleurstelling en onrust komt meer voort uit het feit dat ik niet aan mijn eigen hoge verwachtingen voldoe. Misschien moet ik proberen wat minder hoge eisen aan mezelf te stellen. Mezelf zo nu en dan wat oplaadtijd te gunnen door leuke en opbouwende dingen te doen.
Morgen ga ik weer aan de slag. Nu kijk ik op tegen de wekker, maar als ik wakker ben valt het wel mee. Eenmaal op mijn stage vind ik het weer leuk om aan de slag te gaan. Nu eerst maar eens een power-slaapje.
Een tekst waar ik vaak aan moet denken als ik me zorgen maak over de dingen die ik nog moet doen is Matteus 6 vers 34:
Maak je dus geen zorgen voor de dag van morgen,
want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf.
Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last.
donderdag, oktober 19, 2006
Vrije tijd... kwaliteit?
Eigenlijk zou ik wel een muziekinstrument willen bespelen. Vroeger heb ik een aantal pogingen gedaan: blokfluit, keyboard en gitaar. Met 'blokfluit/keyboard/gitaar voor beginners' ging ik enthousiast aan de slag, maar meestal was ik er na een week wel weer klaar mee. Lessen heb ik nooit gevolgd, want die waren nogal duur.
Ongeveer twee jaar geleden begon ik me te interesseren voor de piano. Ik zou les kunnen krijgen van een vriendin en op marktplaats zou ik ongetwijfeld een betaalbare oefenpiano kunnen kopen. Maar goed, zo'n ding is nogal groot en zwaar en aangezien ik als student regelmatig verhuis is het misschien niet de meest handige aanschaf.
Op een nacht heb ik eens gedroomd dat ik een gitaar had. Ik heb er verder niet echt over nagedacht, maar laatst herinnerde ik hem weer. Een gitaar is natuurlijk niet zo groot, je kunt hem overal mee naartoe nemen en met een aantal akkoorden kun je al een aardig liedje begeleiden. Misschien moet ik het gewoon nog eens proberen. Het zou zomaar kunnen dat ik, nu ik wat ouder ben, mezelf beter kan motiveren om te gaan oefenen. En als ik iemand kan vinden die me een beetje les wil geven heb ik ook nog een stok achter de deur. Mijn broer heeft waarschijnlijk een gitaar die ik kan lenen, dus binnenkort ga ik beginnen. Ik ben helemaal enthousiast en kan bijna niet wachten. Ik hoop dat ik me dit keer niet laat ontmoedigen als het moeilijker is dan ik van te voren heb bedacht. Het lijkt me te gek als ik straks een beetje kan spelen, dan kunnen we bij de Smallgroup (bijbelstudiegroep) ook eens een liedje zingen.
De Heer is mij te hulp gekomen.
Laten wij op de snaren spelen
in de tempel van de Heer,
alle dagen van ons leven.
(Jesaja 38 vers 20)
maandag, oktober 16, 2006
De weg kwijt
Ik bid, ik roep, ik schreeuw het uit naar Hem. Ik bedenk dat God mij beter kent dan ikzelf, dat Hij alles ten goede zal keren. Ik weet het wel, maar erop vertrouwen is moeilijk. Dan vind ik een bijbeltekst: Psalm 77. In vers 20 en 21 staat:
Door de zee liep Uw weg,
door de wijde wateren Uw pad,
maar Uw voetsporen bleven onzichtbaar.
U leidde Uw volk als een kudde
door de hand van Mozes en Aaron.
Dan denk ik aan het volk Israel. Hoe ze 40 jaar lang in de woestijn rondzwierven, niet wetende hoe lang en waarheen. Het ene moment zagen ze grote wonderen van God, het volgende moment sloeg de twijfel toe. Maar uiteindelijk kwamen ook zij aan op de plek die God voor ogen had: het beloofde land.
En ik? Ik weet niet of het beloofde land wat ik voor ogen had ook het land was wat God bedoelde, misschien wel, misschien niet. Ik weet wel dat ik het los moet laten, erop vertrouwen dat God mij naar de goede plaats brengt. Met de bijbel als routebeschrijving en Jezus als mijn Gids.
Ok, een blog dus...
Ik hoop dat ik op deze plaats iets kan vertellen over mijn weg naar en met God. Mijn vragen, ontdekkingen en twijfels. Ik bid dat God het internet en misschien mijn blog gebruiken kan bij het bouwen van Zijn Koninkrijk.