Pracht en praal

Afgelopen week ben ik in Rome geweest. Zoals het hoort heb ik ook de topattracties van de stad bezocht. Zoals de oude ruines. Te bedenken dat 2000 jaar geleden daar van alles gebeurde op christelijk gebied. Het christendom dat zich verspreidde, de bekering van zovelen. Apostelen die gevangen werden genomen. Christenen die vermoord werden in het Colosseum vanwege hun overtuiging. Van God's grootheid zingend ten ondergaand. Heb ik dezelfde paden bewandeld als Paulus ooit deed? Dezelfde Romeinse tempels bekeken voor de goden uit die tijd?

Natuurlijk heb ik ook de Sint-Pieter in het Vaticaan bezocht, waar het marmer, brons en goud je tegemoet straalt. Waar de pracht en praal in mijn ogen meer lijkt te getuigen van verdwenen personen dan van de eeuwig aanwezige God. Wat zou Hij nou van al dat moois vinden? Zou het Hem iets interesseren? Of zou Hij meer kijken naar de schoonheid die we bezitten in ons hart in plaats van naar de schoonheid van onze kerken? Ik vind het moeilijk om niet te oordelen, om er objectief naar te kijken. Terwijl ik zelf ook zo vaak opga in uiterlijkheden of schone schijn, die belangrijker lijken te zijn dan de zuiverheid van mijn hart. Ik bid dat ik mag worden als een huiskerk in China. Zonder opsmuk en poespas. Maar daarentegen levend, dapper, sterk en echt. Mijn onechte schittering afwerpen en mijn werkelijke sieraden dragen. Het pure goud. Het hart van God.