Harteklop

Ik wil leven vanuit mijn hart. Leven voor dat wat het leven mooi maakt, wat mijn hart sneller doet kloppen. De dingen die God in mij, anderen en de wereld heeft gelegd.
Toch merk ik vaak dat ik mijn hart op de tweede plek zet en dat ik niet echt leef. Dat ik dingen doe waar ik niet blij van wordt en waar ik niet van groei, maar waardoor ik juist stil blijf staan. Dingen die dienen als opvulling, maar me enkel leger en leger maken. Dingen die ik eigenlijk niet wil, maar toch doe.
De bewustwording hiervan maakt soms dat ik me waardeloos en schuldig voel, alsof ik nooit veranderen zal. Maar gisteren zei iemand tegen mij: "Je mag God ook danken dat Hij je inzicht geeft en dat Hij je helpt om te veranderen." Alleen gaat dat veranderen zo langzaam! God zou me met een knip van Zijn vingers kunnen veranderen, maar dat is niet hoe Hij werkt. Hij wil me iets leren over mezelf en over Hem. Een leerproces duurt lang, maar beklijft beter. Het is net als met studeren: als je de avond voor een tentamen gaat leren, weet je de volgende dag best veel antwoorden, maar een week later is alles weer weg. Wanneer je het hele blok goed je best doet: naar de colleges gaat, leeswerk en opdrachten maakt, dan blijft het geleerde de rest van je leven bij je. Het vergt een hoop inzet en moeite, maar dan heb je ook wat. Toch blijft het moeilijk om dit vol te houden. Je kunt een fantastische planning maken en je voornemen om deze het hele blok netjes te blijven volgen, maar in de praktijk gaat het toch nog vaak mis. Een studiegroepje kan helpen om je te steunen, zodat je niet alles op eigen kracht hoeft te doen. En als het dan nog mis gaat kun je gewoon even bij je studiegenoten zitten klagen en zullen zij je helpen toch weer verder te gaan.

Zo is het met God denk ik ook. Hij wil me helpen bij alles wat ik moeilijk vind. Hij helpt me te kijken naar dat wat ik echt wil, hoe ik dat bereiken kan en bij de uitvoering ervan. En als ik ondanks mijn (onze) goede voornemens toch de fout in ga, staat Hij klaar om me te troosten en op te beuren. Ik krijg oneindig veel kansen om het opnieuw te proberen. Hij zegt nooit: "Joke, nu heb je het verknalt. Je leert het nooit, zoek het maar in je eentje uit!"

Dat is dan weer een pak van mijn hart zeg!

Tijd vliegt

Afgelopen week heb ik vrij gehad (lang leven het leven van een student!!). Morgen begint het echte leven weer. Ik weet niet zo goed hoe het komt, maar op een of andere manier voel ik me aan het einde van de vakantie altijd nog vermoeider dan aan het begin. Het zal wel psychisch zijn. Anticipatie-moeheid vanwege het vooruitzicht van de wekker om 6.00 uur en lange dagen?

Zo'n weekje gaat ook wel razendsnel voorbij. Van te voren heb ik een heel duidelijk beeld van alles wat ik wil en moet doen, maar in de praktijk komt daar niet veel van terecht. Het is soms ook veel lekkerder om even niks te doen. Om een beetje te internetten, een boek te lezen, wat op te ruimen of (jaja, ik ben begonnen) op de gitaar te oefenen. Het doen van een literatuurstudie naar borderline of het voorbereiden van een module over sociale angst is dan veel minder aanlokkelijk. Ik heb een ontzettende neiging om dingen waar ik tegenop zie voor me uit te schuiven. Vervolgens voel ik me onrustig en teleurgesteld in mezelf, omdat ik (nog steeds) het gevoel heb dat ik een hele hoop moet doen. Dit heeft uiteindelijk als gevolg dat ik minder geniet van de dingen die ik niet perse hoef te doen, maar wel erg leuk vind. Ik ben een echte deadliner en dat is eigenlijk prima. De teleurstelling en onrust komt meer voort uit het feit dat ik niet aan mijn eigen hoge verwachtingen voldoe. Misschien moet ik proberen wat minder hoge eisen aan mezelf te stellen. Mezelf zo nu en dan wat oplaadtijd te gunnen door leuke en opbouwende dingen te doen.

Morgen ga ik weer aan de slag. Nu kijk ik op tegen de wekker, maar als ik wakker ben valt het wel mee. Eenmaal op mijn stage vind ik het weer leuk om aan de slag te gaan. Nu eerst maar eens een power-slaapje.
Een tekst waar ik vaak aan moet denken als ik me zorgen maak over de dingen die ik nog moet doen is Matteus 6 vers 34:

Maak je dus geen zorgen voor de dag van morgen,
want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf.
Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last.

Vrije tijd... kwaliteit?

Ik heb een nieuwe hobby nodig. Ik merk dat mijn schaarse vrije tijd op dit moment vooral gevuld is met tv kijken. Er zijn een aantal programma's waar ik echt voor ga zitten, maar vaak zap ik gewoon de tijd weg. Niet echt quality time zeg maar. Ik wil iets doen waarvan ik energie krijg, iets om trots op te zijn, iets wat me opbouwt in mijn geloof. Ik heb altijd veel getekend en geschilderd en dat doe ik nog steeds graag, maar ik voel ook de behoefte om iets nieuws te leren, wie weet wat voor talenten God nog in mij heeft verstopt.

Eigenlijk zou ik wel een muziekinstrument willen bespelen. Vroeger heb ik een aantal pogingen gedaan: blokfluit, keyboard en gitaar. Met 'blokfluit/keyboard/gitaar voor beginners' ging ik enthousiast aan de slag, maar meestal was ik er na een week wel weer klaar mee. Lessen heb ik nooit gevolgd, want die waren nogal duur.
Ongeveer twee jaar geleden begon ik me te interesseren voor de piano. Ik zou les kunnen krijgen van een vriendin en op marktplaats zou ik ongetwijfeld een betaalbare oefenpiano kunnen kopen. Maar goed, zo'n ding is nogal groot en zwaar en aangezien ik als student regelmatig verhuis is het misschien niet de meest handige aanschaf.

Op een nacht heb ik eens gedroomd dat ik een gitaar had. Ik heb er verder niet echt over nagedacht, maar laatst herinnerde ik hem weer. Een gitaar is natuurlijk niet zo groot, je kunt hem overal mee naartoe nemen en met een aantal akkoorden kun je al een aardig liedje begeleiden. Misschien moet ik het gewoon nog eens proberen. Het zou zomaar kunnen dat ik, nu ik wat ouder ben, mezelf beter kan motiveren om te gaan oefenen. En als ik iemand kan vinden die me een beetje les wil geven heb ik ook nog een stok achter de deur. Mijn broer heeft waarschijnlijk een gitaar die ik kan lenen, dus binnenkort ga ik beginnen. Ik ben helemaal enthousiast en kan bijna niet wachten. Ik hoop dat ik me dit keer niet laat ontmoedigen als het moeilijker is dan ik van te voren heb bedacht. Het lijkt me te gek als ik straks een beetje kan spelen, dan kunnen we bij de Smallgroup (bijbelstudiegroep) ook eens een liedje zingen.

De Heer is mij te hulp gekomen.
Laten wij op de snaren spelen
in de tempel van de Heer,
alle dagen van ons leven.

(Jesaja 38 vers 20)

De weg kwijt

Soms heb ik van die periodes dat ik geen flauw idee heb welke kant mijn leven op gaat. Eerst lijkt het allemaal in orde en ben ik tevreden, maar ineens kan mijn hele wereld op zijn kop staan. En dan heb ik het niet over veranderingen die leuk en spannend zijn, maar over die dingen die maken dat ik in het rond spin en niet meer kan stoppen. Ik krijg geen grip meer op mijn gevoelens en gedachten, want die zijn allemaal tegenstrijdig. Boosheid en teleurstelling; in mezelf, in anderen, maar ook in God. Het lijkt of Hij van gedachten is verandert, dat Hij in het verleden niet duidelijk is geweest. Of heb ik Hem gewoon verkeerd begrepen? Waarom is Hij dan ook zo cryptisch? Waarom krijg ik niet gewoon een email met zijn planbeschrijving?

Ik bid, ik roep, ik schreeuw het uit naar Hem. Ik bedenk dat God mij beter kent dan ikzelf, dat Hij alles ten goede zal keren. Ik weet het wel, maar erop vertrouwen is moeilijk. Dan vind ik een bijbeltekst: Psalm 77. In vers 20 en 21 staat:

Door de zee liep Uw weg,
door de wijde wateren Uw pad,
maar Uw voetsporen bleven onzichtbaar.
U leidde Uw volk als een kudde
door de hand van Mozes en Aaron.

Dan denk ik aan het volk Israel. Hoe ze 40 jaar lang in de woestijn rondzwierven, niet wetende hoe lang en waarheen. Het ene moment zagen ze grote wonderen van God, het volgende moment sloeg de twijfel toe. Maar uiteindelijk kwamen ook zij aan op de plek die God voor ogen had: het beloofde land.

En ik? Ik weet niet of het beloofde land wat ik voor ogen had ook het land was wat God bedoelde, misschien wel, misschien niet. Ik weet wel dat ik het los moet laten, erop vertrouwen dat God mij naar de goede plaats brengt. Met de bijbel als routebeschrijving en Jezus als mijn Gids.

Ok, een blog dus...

Dit is iets nieuws voor mij, dus ik moet denk ik even oefenen voor ik het bloggen onder de knie heb. Wat schrijf je in een blog? Ik wil iets van mezelf delen, laten zien wat me bezig houdt, maar tegelijkertijd wil ik ook niet mijn complete ziel en zaligheid neerleggen voor de hele wereld.
Ik hoop dat ik op deze plaats iets kan vertellen over mijn weg naar en met God. Mijn vragen, ontdekkingen en twijfels. Ik bid dat God het internet en misschien mijn blog gebruiken kan bij het bouwen van Zijn Koninkrijk.