Ontmoet je Maker

Wat zijn ze jong en wat zitten ze met zichzelf en de wereld in de knoop. Ze hebben al zo veel meegemaakt, te veel voor hun korte leven. Wat gun ik 'mijn' jongeren toch een ontmoeting met mijn God. Ik voel me een undercover-christen. In de rationele wereld van de psychotherapie is niet veel ruimte voor religie. Ik bid dat ik een licht mag zijn, het zout. Dat God door mij of door iets of iemand anders heen een ontmoeting met hen aan gaat. Dat ze nieuwsgierig worden, geprikkeld raken. Ik bid dat ze hun Maker mogen leren kennen. De Vader die hen de onvoorwaardelijke liefde kan geven die ze verdienen. De Vader die hen kan bevestigen in wie en wat ze zijn, die hen beter kent en begrijpt dan wie ook. De God die ze vrij kan maken van alles wat hen gevangen houdt.
In Johannes 17 vers 9 zegt Jezus:

Ik bid voor hen. Ik bid niet voor de wereld, maar voor de mensen die U mij hebt gegeven, omdat zij van U zijn.

Zo voel ik dat ook naar de jongeren. Ik geloof dat God mij op deze plaats heeft gezet, dat Hij wil dat ik er voor hen ben, hen help, voor hen bid. Omdat Hij van hen houdt, omdat het Zijn jongeren zijn. Hij geeft mij een opdracht:

Zo moet jullie licht schijnen voor de mensen, opdat ze jullie goede daden zien en eer bewijzen aan jullie Vader in de hemel.
(Matheus 5 vers 16)

Deze opdracht vind ik vaker moeilijk dan makkelijk. Het lukt me lang niet altijd om een licht te zijn, om alle jongeren lief te hebben. Vaak genoeg vind ik ze ook gewoon vreselijk irritant. Maar ik probeer altijd te onthouden dat God ontzettend veel van ze houdt. Nog veel meer dan ik me ooit kan voorstellen.