De weg kwijt

Soms heb ik van die periodes dat ik geen flauw idee heb welke kant mijn leven op gaat. Eerst lijkt het allemaal in orde en ben ik tevreden, maar ineens kan mijn hele wereld op zijn kop staan. En dan heb ik het niet over veranderingen die leuk en spannend zijn, maar over die dingen die maken dat ik in het rond spin en niet meer kan stoppen. Ik krijg geen grip meer op mijn gevoelens en gedachten, want die zijn allemaal tegenstrijdig. Boosheid en teleurstelling; in mezelf, in anderen, maar ook in God. Het lijkt of Hij van gedachten is verandert, dat Hij in het verleden niet duidelijk is geweest. Of heb ik Hem gewoon verkeerd begrepen? Waarom is Hij dan ook zo cryptisch? Waarom krijg ik niet gewoon een email met zijn planbeschrijving?

Ik bid, ik roep, ik schreeuw het uit naar Hem. Ik bedenk dat God mij beter kent dan ikzelf, dat Hij alles ten goede zal keren. Ik weet het wel, maar erop vertrouwen is moeilijk. Dan vind ik een bijbeltekst: Psalm 77. In vers 20 en 21 staat:

Door de zee liep Uw weg,
door de wijde wateren Uw pad,
maar Uw voetsporen bleven onzichtbaar.
U leidde Uw volk als een kudde
door de hand van Mozes en Aaron.

Dan denk ik aan het volk Israel. Hoe ze 40 jaar lang in de woestijn rondzwierven, niet wetende hoe lang en waarheen. Het ene moment zagen ze grote wonderen van God, het volgende moment sloeg de twijfel toe. Maar uiteindelijk kwamen ook zij aan op de plek die God voor ogen had: het beloofde land.

En ik? Ik weet niet of het beloofde land wat ik voor ogen had ook het land was wat God bedoelde, misschien wel, misschien niet. Ik weet wel dat ik het los moet laten, erop vertrouwen dat God mij naar de goede plaats brengt. Met de bijbel als routebeschrijving en Jezus als mijn Gids.