Ik zie, ik zie... de toekomst... niet...

Een nieuwe fase in mijn leven dient zich aan. Ik heb het druk met afstuderen, ben aan het verhuizen naar hopelijk mijn laatste studentenkamer, ga sparen voor een reis naar Australië, kijk ondertussen uit naar banen, huizen en leuke andere zaken die langszwemmen... Een hoop dingen liggen voor me. Een aantal obstakels bevinden zich tussen mij en de dingen die komen gaan. Momenteel zie ik even een hoop beren op mijn pad...

Ik merk dat ik onrustig en ongeduldig raak, gefrustreerd over de dingen die ik graag anders zou zien, of die ik sneller zou willen laten gaan. Veel ideeën, maar toch onzekerheid over wat de toekomst brengen gaat, wat en wie er op mijn pad komt.

Stap voor stap verloopt de weg, de dingen nemen zoals ze komen op het moment. Leven in het hier en nu. Dat is best moeilijk nu het straks en daar er veel aantrekkelijker uitziet vanuit mijn huidige uitkijkpunt. Ik zie als een berg op tegen de hindernissen die ik moet nemen. Waarschijnlijk blijken de bergen helemaal niet zo hoog wanneer ik de top eenmaal bereikt heb. Dan kijk ik terug en besef me dat ik me druk heb gemaakt om niets. Dat mijn berg niet de Eiger bleek te zijn, maar slechts de Piramide van Austerlitz.

Goed, nu ik even gezwelgd heb in mijn 'Blegh!'-gevoel is het tijd om de boel weer in positief daglicht bekijken, zodat dit moment omgekeerd kan worden in een 'Jeeh!':

Isaiah 42:16 (The Message)
"But I'll take the hand of those who don't know the way, who can't see where they're going. I'll be a personal guide to them, make sure they don't fall into the ditch. These are the things I'll be doing for them - sticking with them, not leaving them for a minute."

Nu hoef ik dit alleen nog maar even te gaan voelen...